Санаи 22-юми феврали соли 2025, дар Муассисаи давлатии таълимии “Коллеҷи тиббии шаҳри Бохтар” чорабинии хос ва боҳашамат бахшида ба Рӯзи Қувваҳои Мусаллаҳи Ҷумҳурии Тоҷикистон баргузор гардид. Ин чорабинӣ, ки баҳри иҷроиши дастури роҳбари муассиса, н.и.т. Одилзода Исмоил Ёқубҷон ва бо ибтикори кафедраи гуманитарии муассиса ташкил шуда буд, бо иштироки донишҷӯён, устодон ва меҳмонон доир шуд, то аҳаммият ва нақши Қувваҳои Мусаллаҳро дар таъмини амният ва истиқлолияти кишвар ба ёд оранд.
Чорабинӣ бо суханронии муовини директор оид ба илм, иноватсия ва муносбатҳои байналмиллалӣ Нуриддинов Н.Н., оғоз гардид. Вай бо калимоти илҳомбахш ва самимӣ ба ҳозирин муроҷиат намуда, таъкид кард, ки Қувваҳои Мусаллаҳ на танҳо муҳофизати сарзамини моро, балки устувории иҷтимоии мардуми Тоҷикистонро таъмин мекунанд. Нуриддинов Н.Н. инчунин иброз дошт, ки ҳар як шаҳрванди Тоҷикистон бояд қадри сулҳ ва оромиро бишносад ва барои ҳифзи он саҳм гузорад.
Пас аз он, донишҷӯён бо иҷрои рақсҳо ва сурудҳои миллӣ ва спектаклҳо саҳнаро зинда карданд. Намояндагони гурӯҳҳои гуногун бо таассурот ва хурсандӣ бо рақсҳо ва садоҳои дилрабоӣ, ҳозиринро бо хати мусиқӣ ва фарҳангии кишвар шод карданд. Шодовар ва фараҳбахш буд, ки чӣ гуна ҷавонон бо шавқ ва ихлос ба иҷрои барномаҳо пардохтанд.
Гузоришҳое, ки омӯзгорон ироа карданд, мавриди таваҷҷӯҳ қарор гирифт. Онҳо бо таҳлил ва тадқиқи таърихи Қувваҳои Мусаллаҳ ва нақши онҳо дар раванди истиқлолият ва рушди кишвар, мавзӯъҳои муҳимро баён карданд. Баъзе донишҷӯён дар гузоришҳои худ таҷрибаи шахсии худро низ дар омӯзиш ва таҳқиқи ин мавзӯъҳо баён карданд, ки ин амал як намунаи амиқи ватандӯстии ҷавонон мебошад.
Чорабинӣ бо суханрониии Саматова Д.Э., мушовири директор, ба охир расид. Вай аҳаммияти ҳамбастагии миллат, хусусан дар давраи мураккаб ва муҳими таърихӣ, ва зарурати дастгирии неруҳои мусаллаҳро таъкид намуд. Саматова Д.Э. ба ҷавонон даъват намуд, ки аз қудрати маърифат ва ҳунар истифода баранд, то дар таҳкими давлати мустақили Тоҷикистон ва баланд бардоштани шукӯҳи он саҳм гузоранд.
Ин чорабинӣ на танҳо боиси ифтихор ба неруҳои мусаллаҳ шуд, балки имконият дод, ки донишҷӯён истеъдод ва маҳорати худро нишон диҳанд. Ин чорабинӣ барои ҷалби ҷавонон ба арзишҳои миллӣ ва ватандӯстӣ хеле муҳим ва самаранок буд, ки албатта, дар ёдгории ҳар як иштирокчӣ боқӣ хоҳад монд.